Ηλίας
Εντελέχεια είναι...
να κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια και να γελάς...
Σχετικά με το περιεχόμενο αυτής της σελίδας
Σε αυτή την ιστοσελίδα θα βρείτε αρχεία PDF με απομαγνητοφωνήσεις από κύκλους ή μεμονωμένες συναντήσεις διαυλισμού, που έγιναν από τον Δεκέμβριο 2005 έως σήμερα. Κάνοντας κλικ στον τίτλο ενός κύκλου θα κατέβει στον υπολογιστή σας ένα αρχείο pdf. Εάν κάποιος τίτλος φαίνεται με αχνά γράμματα, αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η επεξεργασία του αντίστοιχου υλικού.
Είναι πολύ πιθανό να είναι η πρώτη φορά που έρχεστε σε επαφή με τον όρο διαυλισμός (ή ανώτερη επικοινωνίας ή channeling). Επειδή το να εξηγήσει κάποιος τι ακριβώς σημαίνει, θα απαιτούσε τη συγγραφή αρκετών τόμων, θα αναφέρω απλώς ότι πρόκειται για μια διαδικασία εσωτερικής λήψης «πακέτων» πληροφοριών με τη μορφή εικόνας ή ήχου ή ακόμα και απλής επίγνωσης ή ενός ειρμού διακριτού από τη συνήθη ροή της σκέψης, πηγή των οποίων είναι κάποιος χώρος πέρα από τον συνειδητό νου. Το πώς θα ονοματίσει κάποιος αυτό το χώρο και το πώς θα τον ταυτοποιήσει, εξαρτάται από την κουλτούρα του, δηλαδή τα σημεία αναφοράς που διαθέτει, καθώς και από το πόσο έχει απελευθερωθεί από τους προσωπικούς του φόβους και σκιές.
Ο αγωγός/κανάλι της επικοινωνίας, αν δεν λειτουργεί εν υπνώσει (κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια, απ’ όσο γνωρίζω), φέρει και την ευθύνη όσων μεταδίδει. Για το λόγο αυτό, συχνά γίνεται λογοκρισία ή να τροποποίηση του μηνύματος, ώστε να γίνει πιο κατανοητό ή πιο εύπεπτο για τους αποδέκτες. Είναι και αυτό μέρος του "προσωπικού φίλτρου" του αγωγού και συνδέεται με τους δικούς του συνειδητούς και μη φόβους και ανασφάλειες αλλά και με τους δικούς του περιορισμούς κατανόησης του μηνύματος.
Ανάλογα, η αντίληψη εκ μέρους του αναγνώστη ή ακροατή της επικοινωνίας εξαρτάται από τον δικό του βαθμό πνευματικής ωριμότητας, διάκρισης και ικανότητας αποσυμβολισμού του μηνύματος και φέρει ο ίδιος την ευθύνη αυτού που κατανοεί. Για το λόγο αυτό, ο αναγνώστης δεν πρέπει να δέχεται τις επικοινωνίες ως παθητικός δέκτης αλλά να τις αποσυμβολίζει, διατηρώντας την επίγνωση ότι είναι ενεργός συν-δημιουργός τους.
Η παραπάνω ερμηνεία φαίνεται ίσως πολύ τεχνική αλλά επέλεξα αυτή τη διατύπωση, για να γίνει σαφές ότι πρόκειται για μια ανθρώπινη ικανότητα ανεξάρτητη από οποιοδήποτε δόγμα, η οποία μάλιστα μπορεί να κατανοηθεί βαθύτερα με τη βοήθεια των εργαλείων που προσφέρει η ψυχανάλυση, όταν και αυτή έχει απελευθερωθεί από τους δικούς της δογματισμούς.
Από πού προέρχονται αυτές οι πληροφορίες; Δίνονται από κάποιες οντότητες που ζουν σε άλλα πεδία ύπαρξης και επικοινωνούν περιστασιακά με τους ανθρώπους, δίνονται από τον λεγόμενο «ανώτερο εαυτό» του δέκτη ή προέρχονται απλώς από το υποσυνείδητό του; Και αν είναι οντότητες, ποιες είναι αυτές; Πρόκειται για αγγέλους, για διαβόλους, για ψυχές ή δεν είναι τίποτε άλλο από το παραλήρημα ενός ανισόρροπου νου;
Το ερώτημα ανάγεται τελικά στη σχέση μεταξύ του «εγώ» και του «άλλου». Μάλιστα είναι πεποίθησή μου ότι πρόκειται για τις δύο όψεις ενός και μόνο νομίσματος και ότι αυτό το «άλλο», είτε είναι ορατό είτε αόρατο, είναι απαραίτητο για να αναπτύξουμε οποιουδήποτε είδους επίγνωση.
Οι μόνες αποδείξεις που έχω για την ύπαρξη αυτών των οντοτήτων είναι προσωπικές εμπειρίες άμεσης απομάκρυνσης κάποιων συμπτωμάτων, προειδοποιήσεων σε περιπτώσεις κινδύνου αλλά και παροχής συγκεκριμένων πληροφοριών, που δεν θα μπορούσα να έχω με άλλο τρόπο (όπως, π.χ. για ένα αντικείμενο που έβαλε μια φίλη στην τσάντα της), τα οποία αποδείχτηκαν εκ των υστέρων. Ωστόσο, αυτές οι ίδιες οι οντότητες δεν ενδιαφέρονται να πείσουν κανέναν για οτιδήποτε -υποψιάζομαι μάλιστα, ότι ο μόνος λόγος που είχα τις εμπειρίες που προανέφερα, ήταν επειδή κατά διαστήματα ζητούσα απελπισμένα κάποια επιβεβαίωση, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω την εργασία.
Αυτό για το οποίο πραγματικά ενδιαφέρονται, είναι να μας διευκολύνουν στη συνειδητοποίηση του αληθινού μας θελήματος, στην αναγνώριση της θειότητας της ύπαρξής μας και στην αντίληψη του γεγονότος ότι αποτελούμε μέρη αυτού που αποκαλούμε «Δημιουργό Θεό». Το να ζει κάποιος στη διαρκή αμφιβολία της εσωτερικής ή εξωτερικής ύπαρξης, σημαίνει ότι έχει πέσει στην παγίδα ενός ακόμα δίπολου, όπως το καλό-κακό, φως-σκοτάδι και ούτω καθεξής. Για να ξεπεράσει και αυτόν τον δυισμό, χρειάζεται να σταθεί σε ένα τρίτο σημείο ισορροπίας, εκεί όπου αναγνωρίζει ότι, πέρα από αυτό που αντιλαμβάνονται οι περιορισμένες αισθήσεις μας, το «εγώ» και το «άλλο» είναι ένα και το αυτό και ότι πρόκειται για όψεις του ευρύτερου Εαυτού.
Υποθέτω ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όπως διαπίστωσα μετά από 18 χρόνια διαυλισμού, όλες οι επικοινωνίες ήταν μέρη ενός ενιαίου ρεύματος, που κινήθηκε σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και το οποίο κλιμακώθηκε σταδιακά από την έννοια της ενότητας, σε εκείνη της συλλογικότητας και τελικά του πληρώματος και της αλληλοπεριχώρεσης.
Σήμερα, με την εσωτερική εμπειρία των χρόνων που πέρασαν, νιώθω τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται μόνο για κάποιες οντότητες που ζουν σε άλλες διαστάσεις ούτε μόνο για εκφράσεις του προσωπικού ψυχισμού. Απλώς είναι όψεις του Ενός Συλλογικού Εαυτού.
Με άλλα λόγια, Εγώ Είμαστε ή Εμείς Είμαι.
Άννα Αποστολίδου